Για να πάμε παρακάτω (σ)τη ζωή, πρέπει μερικές φορές να μπορούμε να συγχωρούμε τον άλλον…
Και φυσικά πρέπει και οι άλλοι να μπορούν συγχωρήσουν εμας! Και ο καθένας -και ίσως πάνω απ’όλα αυτό- να μπορεί να συγχωρεί τον εαυτό του!
Γιατί ΌΛΟΙ κάνουμε λάθη, κι αν δεν μπορέσουμε να τα προσπεράσουμε τότε η σχέση -με τους άλλους ή με τον εαυτό μας- καθηλώνεται…
Είναι γεγονός ότι η έννοια της συγχώρεσης έχει πολύ μεγάλη σημασία. Τι σημαίνει όμως συγχωρώ; Προσωπικά αντιλαμβάνομαι την ετυμολογία της λέξης ως συνθέση από το συν και το χώρος, δηλαδή να μπορέσω να χωρέσω/ να τοποθετήσω αντιληπτικά μέσα μου επιπλέον κάτι… Αυτό το ”κάτι” είναι ένα βίωμα που μου έχει συμβει, που μου έχουν κάνει, κι αν δεν μπορέσω να βρω χώρο μέσα μου να το τοποθετήσω, διαρκώς αυτό το ”κάτι” εκκρεμεί, κάνει θόρυβο και εντέλει με ενοχλεί… Τότε, είμαι εγώ αυτός που δεν μπορώ να ησυχάσω και είναι η δικιά μου η ζωή που παραμένει σε μία ένταση…
Συγχωρώ λοιπόν, δεν σημαίνει απαραίτητα ξεχνώ, παραγράφω… Χρειάζεται μέσα από μία πράξη προσωπικής διεύρυνσης να πάμε παρακάτω, αφήνοντας πίσω, και στην ουσία κρατώντας μέσα μας κάποια κομμάτια τα οποία στο παρελθόν μας έχουν ενοχλήσει…
Κι ας ελπίσουμε πως και οι άλλοι θα είναι ικανοί -για το καλό τους αλλά και για το δικό μας καλό- να πράξουν κάτι αντίστοιχο σε περίπτωση που εμείς τους έχουμε ενοχλήσει!
Η συγχώρεση είναι μία πράξη μεγαλείου και εντέλει είναι ικανή να βοηθήσει τους ανθρώπους να βελτιστοποιήσουν την καθημερινότητά τους με όρους ηρεμίας και ήσυχης συνείδησης…